1. پلاستیک به آب نفوذ می‌کند!

امروزه مصرف پلاستیک در صنایع غذایی اجتناب ناپذیر است. اما باید سعی شود بطری‌های شیشه‌ای و استیل بجای بطری‌های پلاستیکی در منازل جایگزین گردد. این بدان علت است که وجود مواد مضری مثل آنتیموان حتی در دوز‌های بالا می‌تواند کشنده باشد. این در حالی ست که

2. هر آب پرشده‌ای معدنی نیست!

خیلی‌ از افراد فکر می‌کنند آبی که در بطری‌های پلاستیکی به فروش می‌رسد همان آب معدنی است. اما این یک باور رایج نادرست است. طبق استانداردها آب معدنی باید از سفره‌های زیرزمینی تامین شود و پس از آزمایش معلوم شود هیچ نوع آلودگی ندارد. حال اگر آب‌های زیر زمینی را با روش‌های شیمیایی تصفیه کنند دیگر حاوی املاح نیستند و روی بطری آنها “آب تصفیه شده” درج شده نه “آب معدنی”.

3. مواد نگه دارنده

اگر آب به مدت چند روز یکجا بماند بوی نامطبوعی بخود می‌گیرد. حال سوال مهم این است: پس دلیل اینکه آب معدنی‌های رایج در بازار را تا 6 ماه می‌توان نگه داری کرد چیست؟ دلیل آن مواد نگه دارنده‌ای است که به آب‌های معدنی اضافه می‌کنند.

4. آزمایشات روزانه

گرچه شاید عجیب به نظر برسد اما بر تولید آب شیرین شهری کنترل و نظارت بیشتری می‌شود. بر اساس قوانین، آب شهری می بایست همه روزه مورد آزمایش قرار گیرد. این عمل نه تنها در تصفیه خانه بلکه چندین نوبت هم در نقاط مختلف شهر صورت می گیرد. اما متاسفانه بر روی  آب های معدنی نظارت جدی و کنترل دقیق وجود ندارد. به استناد نشریه سازمان یونسکو (the new Courier No.3, 2002) تولید کننده ها موظفند، تنها یک بار در سال آب را مورد آزمایش قرار دهند. همین دلیل کافی است که در مصرف آب‌های معدنی کمی احتیاط کنیم.

5. عدم بازیافت بطری‌های پلاستیکی

مواد پلاستیکی اگر در طبیعت رها شوند چیزی حدود 100 سال زمان نیاز دارند تا تجزیه شوند. این مسئله مشکلی است که دولت‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. در بسیاری از کشورها برای اینکه مردم مجبور شوند که بطری‌های خود را پس دهند پول بطری را هنگام خرید از آنها می‌گیرند.